Eindelijk samen, de reis kan beginnen

Vakantie is aangebroken. Dus dit wordt een heel ander soort verhaal dan mijn vorige. Maar nu wordt mijn verhaal wel leuk met welke dingen we allemaal gaan bekijken en zien. Natuurlijk maken we ook weer leuke dingen mee dus veel leesplezier met onze vakantieverslag.

Zaterdag 16-03

Eindelijk zie ik Tom vandaag. Rond half 5 zou de taxi bij het hotel zijn. Maar zoals normaal in Ghana werd dit later. Rond half 5 waren ze er bijna, uiteindelijk stonden ze bij een verkeerd hotel en 3 kwartier later zat ik dan in de taxi, want was maar naar het centrum gelopen zodat we daar elkaar ontmoeten. Reden nog niet eens op de grote weg naar Accra en Tom was al geland. Hier baalde ik echt van, want het is niet leuk als je aankomt en niemand staat op je te wachten. Tom heeft denk half uur- drie kwartier gewacht en toen eindelijk waren we er. Heerlijk om elkaar weer te zien. De terugweg naar hostel verliep goed. Tom kreeg zijn eerste indruk van Ghana; Apart en toch wel zeer armoedig.

Tom had niet alleen zijn reistas meegenomen, ook een extra tas voor mij met spullen die mamma voor mij erbij gedaan had, waaronder ook hagelslag. Nou dit was geen succes, het pak is open gegaan (niet bij de opening, maar gewoon een scheur door het karton) dus heel de tas lag onder de hagelslag. Gelukkig was het nog niet gesmolten en waren de spullen nog niet vies. Heerlijk zo’n tas vol met lekkere dingen, chocolade (Milka), stroopwafels, Unox worsten en Engelse drop. Oke, niet alles is voor mij, want Engelse drop is voor mijn werk. Stroopwafels voor thuis en werk, Unox worsten voor als ik een keer ga koken thuis en van de 2 Milka repen eet ik er 1 zelf op en de ander is voor Agyeman en Baaba. In de tas zat ook veel leuke kleding, ook dit is niet allemaal voor mij want mama had kleding gehad die ik hier kan weggeven (Leuke kleding, bedankt. Denk dat ik ze hier er erg blij mee maak).

Nog even geslapen, want na beide een kort nachtje (Tom helemaal door de reis) waren we toch wel moe. Dan is het weer heerlijk om in elkaars armen in slaap te vallen. Daarna lekker naar het strand/zee gegaan. Tom kon heerlijk rustig wennen aan het weer, want vandaag was het weer echt koud. Ik had het gewoon koud (denk dat het nog wel graad of 27-30 was), maar kippenvel op mijn armen. Maar toch de zee in, was heerlijk en niet zo wild als eerst. Er was veel bewolking dus zijn we na de zee lekker gaan douchen. Douchen onder de geluiden van vogels en onder de palmbomen. Het klinkt raar maar het is heerlijk zo’n buiten douche, tenminste als het niet regent. Want denk als het regent dat je niet echt lekker kan douchen. Wel nadeel van de badkamer is dat de afvoerputjes niet optimaal werken dus het water stroomt heel langzaam weg. Had gehoord van enkele mensen dat hier een HEERLIJKE Italiaan zit, nou wij richting die Italiaan. Wij hadden wel zin om een lekker pizza te eten. We kregen een ontzettend grote pizza (nou ja in NL zelfde formaat maar voor hier groot). Wij delen niet de mening dat het een HEERLIJKE Italiaan is, maar de pizza’s waren oke. Beetje vreemde smaak aan de bodem maar ag, niet klagen. We hadden eten en het was geen Ghanees eten. Daarna lekker gerelaxt en op tijd gaan slapen want ja zo’n reis, andere omgeving, klimaat doet wel wat op je lichaam. Ik herkende het wel, in het begin was ik ook niet topfit. Ook maakte Tom kennis met de Ghaneese stroom, dat het regelmatig uitvalt, want ook vanavond hadden we even geen stroom. Tja dat is niet lekkeer met een warme kamer met ventilator die uitvalt. Maar gelukkig ging die weer aan na een tijdje en zijn we heerlijk met de reggae muziek in slaapgevallen.

zondag 17-03
Nou van uitslapen kwam vandaag niks, want ja 06.30 waren we alweer wakker. Tom zit meteen in het Afrikaanse ritme. Maar na lekker rustig aan wakker worden en een lekker ontbijtje met ei, pannenkoeken en vers fruit (mango, ananas en bananen) kwamen Iris en Anne naar Kokrobite. Ze wilden die Tom, van verhalen, wel eens zien ;), Maar voornamelijk wilde ze een dagje strand, nou ja wij waren toch bij strand dus kom gezellig. Heerlijk in de zon gelegen met af en toe een duik in de zee, helemaal het paradijs. Later kwam Jappe ook nog naar Kokrobite, gezellig! Tom is ondanks het goed smeren toch wel iets verbrand, je zag goed wat hij vergeten was te smeren. Z’n handen en ze hals. Maar hij was niet de enige hoor, ook ik was iets verbrand. Me heupen en benen voelde wat verbrand aan. Maar heerlijk zo even lekker bruin worden, wat is dat toch lekker genieten. Het weer was wel erg warm, Jappe gaf aan dat het 37graden was toen hij deze kant op reed. Rond 3u zijn Tom en ik richting Awutu Breku gegaan met een taxi. Tja een trotro is niks voor Tom met zijn bussen fobie dus moeten we dat maar beetje ontwijken. Dan maar goed afdingen voor een taxi, dat is ook wel gelukt. Hij vroeg 50 cedi, uit eindelijk hebben we 20 cedi betaald. Voor aan de weg in Awutu Breku werden we afgezet en liepen we naar mijn huis. Iedereen begroette ik die ik ken en ze vroegen allemaal naar Tom, “Is that your husband?” Ze vonden het geweldig dat ik nu met Tom liep, nog een blanke in het dorp. Onderweg kwamen we Belinda tegen en thuis was enkel Cynthia aanwezig. Moeder Agnes was bezig met het voorbereiden van het eten, dus heb ik Tom aan haar ook voorgesteld. Baaba en Agyeman had ik al gebeld, die kwamen eraan. Dus heb ik Tom mijn huis laten zien, inclusief de waterput. Enkel mijn kamer, jaja het belangrijkste, kon ik niet laten zien want…. Ja hoor ik was de sleutel vergeten. Niet slim, ag ja dan maar morgen als we de tas, met de spullen die we gedurende de rondreis niet nodig hebben, komen brengen. Al vrij snel kwam Baaba, zij had Tom natuurlijk al gezien, maar na even kwam ook Agyeman op de motor aan. Hij maakte kennis met Tom en kletste gezellig. Later kwamen ook Tina en haar man aan en heb ik hen aan Tom voorgesteld. Agyeman wilde Tom ook graag Awutu Breku laten zien en aan zijn oom, de chief, voorstellen. Dus wij, met ze 4e, lopend door Awutu Breku opweg naar de chief. Agyeman en Tom kunnen het wel vinden, gezellig lekker kletsen. Tussenstop bij de Kliniek gehouden, want had een Milka reep aan hen gegeven. Die had hij even in de vriezer bij de kliniek gedaan om hard te worden. En toen liepen we weer verder, langs de doodkisten winkel. Het klinkt bizar, maar ze maken hier bijzondere doodskisten. Voor een visser maken ze een vis als doodskist, voor een chauffeur een auto, voor een piester een bijbel etc.

Aangekomen bij de chief werd mijn naam al geroepen, ze herkende me. Ik was hier namelijk mijn eerste zondag, heb hier mijn eerste fufu gegeten en gepound. Na even gezeten te hebben kwam de chief al snel. Tom heeft zich voorgesteld en Agyeman heeft Tom geïntroduceerd. Al vrij snel gingen we weer weg, het werd donker en wij moesten nog helemaal terug naar Kokrobite en Tom had wat last van zijn buik. Dus Agyeman en Baaba brachten ons naar de taxi en nu betaalde we voor de hele weg 20 cedi (heen enkel voor de grote weg, voor de korte kleine weg moesten we 2,4 cedi betalen). Onderhandelen kunnen we als de beste hier haha. Thuis aangekomen hebben we chips gegeten en zijn we lekker gaan slapen. Morgen gaan de rondreis beginnen, hopelijk voelt Tommie zich wat beter.

maandag 18-03
Hebben de tas in gepakt, spullen opgeruimd en toen lekker ontbeten. Lekker muesli met melk en vers fruit. Toen wachten tot het 12u was, want toen werden we opgehaald. Opgehaald? Jaa we hebben even LUXE een chauffeur met auto geregeld voor de eerste 5 dagen. Tja alles doen we eraan om de bus te ontwijken he. Ag ja, als dit een fijner gevoel is voor Tommie dan is dat goed. Hij is al niet geheel comfortabel in dit land, want ja ik hoor hem nog zeggen (voor dit überhaupt mijn planning was) “Ik ga nooit naar Afrika”, maar ja toch is hij hier. Wat een schat he!

Rond 12u was Godfred er, een toyota Rav4 hadden wij tot onze beschikking. Perfect leek het allemaal. Dus wij de bagage ingeladen en richting Awutu Breku gegaan, om even de tas af te gooien. En ja nu ook om mijn kamer te laten zien. Nadien weer terug en richting Accra, Wli. Wij hadden gelezen dat het ongeveer 4 uur rijden was naar Ho. Nu wij met een privé auto gingen dachten we dat we misschien wel sneller zouden zijn, nou ja de auto reed inderdaad sneller maar als nog hebben we in totaal 4,5u over gedaan om in Wli aan te komen. Ik hoorde regelmatig van mijn rechterkant “Og wat ben ik toch blij met deze keuze”, “Pfff hadden maar in die bus gezeten, nou ben zo blij dat we nu onze eigen auto hebben”. Volgens mij vond Tom dit een hele goede keuze, ik vond deze keuze ook wel lekker hoor. Lekker luxe je eigen auto met chauffeur, je kan zeggen waar je heen wilt en hij rijdt, geweldig toch. Onderweg zagen we nog de gevaren van de trotro, zoals dat ze lekker doorrijden tussen de horde mensen, met als gevolg dat de trotro een vrouw toch wel aanreed. Gelukkig had de trotro geen snelheid en kon de vrouw blijven staat. Na een lange zandweg en de weg gevraagd te hebben zijn wij aangekomen in Wli Water Heights Hotel. Mooi klein hotel, hadden en prachtige kamer met airco. Owh wat is dat toch lekker koel. Omdat het toch alweer wat laat was en, voornamelijk ik, honger had zijn we wat gaan eten. Tom is nog niet helemaal fit, hij moet nog wennen aan de warmte en zijn buik is wat van slag. Maar hij kon heerlijke patatjes eten en ik heb heerlijk noodels gegeten. Daarna lekker bedje in gedoken en even gerummikubd. Wel handig zo’n kleine reis rummikub, en gezellig. De winnaar zou een rugmassage krijgen, en wie won er. Natuurlijk Pauline, dus kom maar op met die massage.

dinsdag 19-03
We kunnen weer uitslapen :), werden rond 8u wakker en hebben lekker ontbeten (omelet en scrabble ei). De planning besproken met de chauffeur, we gingen vandaag naar de watervallen hier in Wli. Dus op naar de watervallen nadat we onze spullen gepakt hadden. In boekje stond dat je enkel kon pootje baden dus hadden de zwemkleding niet meegenomen. Wel nog even wat water gekocht en daar gingen we. Aangekomen bij de watervallen hebben we besloten om de upper waterfalls te gaan beklimmen, de lower waterfalls is ongeveer 45min lopen en de upper waterfalls is ong 2u, na eerste stuk gelopen te hebben (richting lower waterfalls) kwamen we bij beginpunt van de upper waterfalls, nou we kregen onze wandelstok en daar gingen we. We wisten niet wat we moesten verwachten en dat was maar goed ook. Want pff wat een geklim. Moesten behoorlijk klimmen en Tommie voelde zich nog niet fit dus voor hem was het extra heavy. Maar na vele stops en veel gezweet waren we op de top, daarna een stukje naar beneden lopen en ong. na 2u kwamen we dan aan bij de waterval. WOOOW, dit is echt wel ontzettend mooi! Echt we waren de tocht ernaar toe direct vergeten. Wat een prachtige waterval, gelukkig was de waterval er wel. Want in het droogseizoen kan die nog wel redelijk droog zijn, maar als het regenseizoen er is is de waterval wel veel voller en is de plas onderaan veel groter en dieper. Maar ondanks dit niet zo was hebben wij toch nog wel even in het water gezwommen. Tja we hadden geen zwemkleding mee, dus dan maar gewoon in je kleding. Onze kleding was toch al wel nat, van zweet ja, dus dan is het water van waterval wel frisser ;). Dus heerlijk afgekoeld en even gerust op een steen. Wij kunnen hier wel de hele dag blijven zo mooi en rustgevend is het. Maar ja na een tijdje zijn we de terugreis weer begonnen. Gelukkig is het zo als je de heenweg geklommen heb dat je de terugreis gaat dalen. En dat is heerlijk! Na begin even geklommen te hebben zijn we daarna de afdaling begonnen. Dit was niet altijd even makkelijk, want ja ik ben 2x uitgegleden, maar een stuk minder zwaar als klimmen. De wandeling ging ook stuk sneller. Nadat we de afdaling hadden gelopen kwamen we bij de lower waterfalls uit. Deze is ook prachtig, deze waterval is meer 1 grote waterval. De upper waterfalls is meer kleine watervallen achter elkaar zodat het grote waterval maakt. Hier ook even afgekoeld in het water, gewoon met alle kleding aan, en foto’s gemaakt. Nadat we er klaar mee waren zijn we terug gelopen. Bijna bij het einde hadden we onze gids een paar cedi gegeven. We hadden enkel 10 of groter en 3 cedi, dus dachten nou dan geven we hem wel 3 cedi. Maar toen we bij de auto stonden kregen we van de chauffeur te horen dat de gids tegen hem zei dat 3 cedi te weinig was voor een tocht van 5 uur (hadden niet een 5u gelopen, denk 3,5/4u), dus dat we hem wat meer moesten geven. Tja dan zijn we toch maar weer “duurder”, want we hadden hem nu ook maar die 10 gegeven. Hij blij, kan hij weer week eten met 13 cedi als fooi. Wij vonden het eigenlijk wel erg asociaal dat die gids klaagt over de fooi als we ook al entree geld betaald hebben. Ik weet niet echt wat de normale fooien zijn, maar dan nog. Hij moet blij zijn dat hij wat krijgt. Hadden onderweg hem ook al voorzien van koekjes en drinken dus zijn niet slecht voor hem geweest. Maar ja hier wordt Tom zijn mening over het land niet positiever op ;). Bij hotel aangekomen heerlijk gedoucht onder koud maar stromend water en hebben daarna lekker gegeten. Beide een pizza en Pauline nog een heerlijk verse tomatensoep, het smaakte weer lekker. Na een rummikub zijn we lekker gaan slapen, want morgen is het weer een dag met gewandel.

woensdag 20-03
We wilde op tijd opstaan zodat we niet op het heetst van de dag zouden wandelen, maar de telefoons waren leeg en de stroom was weg. Maar onze biologische klok maakte ons gelukkig vroeg wakker. Dus om 10u, na ontbijtje, waren we de Afadjato mountain aan het beklimmen (885m). Deze was minder zwaar al de upper waterfalls werd ons verteld. Ja dat was het zeker, maar ook deze was wel pittig. Want de spierpijn die we van gisteren hadden werk ook niet in zijn voordeel als je vandaag weer gaan lopen. Maar na vele tussenstops zijn we op de top aangekomen van de berg. En ja het uitzicht was prachtig, overal waar je kijkt is het groen van de bomen, geweldig die bush. Tussen de bush zie je dan de weg, zandweg, lopen. Bovenop was er geen schaduw, waardoor het toch nog wel erg warm was, dus zijn we alweer snel de afdaling gestart. Wat ons ontzettend opviel was alle afval die onderweg maar zeker ook op de top zichtbaar was. Overal lagen zakjes van water en ijs, de gids zou vandaag iemand even naar boven sturen met een zak zodat die alles kon schoonmaken. Tja het zou je job maar zijn, mij niet gezien hiervoor. Maar de afdaling was weer minder zwaar, maar mijn benen werkte niet echt mee. Mijn benen gingen bibberen en hierdoor verloor ik de controle waardoor ik dus ook weer 1x onderuit glee. Goede opmerking van Tom, “Wat vullen wij elkaar toch goed aan, ik kan niet de berg oplopen en jij kan de berg niet af”. Onderweg liepen we nog even een zijpad in naar een onwijs grote, dikke boom. Wij zijn daar echt mieren bij zo klein. Uiteindelijk 2u na vertrek stonden wij weer bij auto, weer zeiknat. Nu enkel niet van het zwemmen maar van het zweet. Tja hier in Ghana komt het zweet overal uit, zelfs je benen zweten.

Bij hotel aangekomen voelde we beide onze spieren goed in ons lichaam, dus even een middagje rust zou wonderen doen hopen we. Hebben heerlijk even patatjes en sla gegeten, hierna voelde Tom zich eindelijk goed. Nog even het dorp Wli in gelopen, nu ervaarde Tom ook dat alle mensen naar ons kijken en tegen ons praten “voel me net een attractie”.

Einde van de middag werd er op de deur geklopt, want onze kleding (wat de schoonmaak buiten had gehangen, o.a. zweet shirts) wilde ze teruggeven omdat het ging regenen. Jaja de eerste regenbui in Ghana voor Tom is een feit. En ook niet een kleine regenbui, het heeft wel even flink geregend. ’s Avonds nog even gegeten en alle spullen ingepakt, zodat we morgenochtend weer kunnen vertrekken richting Senya Breku.

donderdag 21-03
Volgens Tom werden we om 8u wakker, dus we gingen ons maar klaar maken voor vertrek. Bij ontbijt kwamen we erachter dat het TOEN pas 8.15 was en dat we niet pas een kwartier wakker zijn. Dus Nlse tijd was het 8u maar in Ghana was het 7u. Nou lekker op tijd zodat we vroeg weg konden gaan richting het zuiden. Met een beetje het gas onderin zijn we onze autorit begonnen. De chauffeur wist goed wat doorrijden was dus we waren zo in Accra. Hier hadden we een tussenstop, wilde namelijk nog even wat boodschappen halen. Wat drinken, koekjes en een pak sap voor Baaba bij de Shoprite gehaald. Tijdens ons bezoekje aan de Shoprite stond ineens Jappe voor ons neus. Dat is toch toevallig he, is Ghana zo groot en weet je niet van elkaar waar je bent en toch zie je elkaar ineens. Grappig. Maar nog even een lekker ijsje voor de lunch gehaald en onze rit richting Senya Breku vervolgd. Aangekomen in Awutu Breku even wat spullen thuis afgegooid en opgehaald en nog even naar Baaba gegaan. Baaba was namelijk niet lekker en naar ziekenhuis geweest, ze had een medicatie injectie gehad en voelde zich al wat beter maar die vitamines van vruchtensap kon ze wel gebruiken. Rita, de hairdresser, was ook wel nieuwsgierig naar Tom dus we moesten nog even snel langs haar en hier was Joshua ook. Dus Tom heeft nu de meeste mensen waar ik mee omga hier in Awutu Breku wel gezien. Zo heeft hij een gezicht bij de persoon als ik erover praat en weet hij dat de mensen hier aardig en goed voor me zijn. Nadat we weer naar chauffeur gelopen zijn, die bleef trouw op ons wachten, zijn we naar Senya Breku gegaan. Hier kwamen we aan bij Till’s No 1 beach hotel, eerste indruk, mooi hotel maar ook hier was het erg rustig. Waren nu weer de enige gasten, denk je hoe kan zo’n hotel hierop blijven bestaan he. Zo even de bagage naar de kamer brengen, hier werd ik geconfronteerd met het lekken van de douchegel. Gadverdamme, heel mijn tas zat onder de douchegel waaronder ook mijn kleding etc. Niet denken dat ik heel dom ben, want ik doe altijd zulke spullen in zakjes, maar nu zat er een gaatje in het zakje waardoor het eruit lekte. Tja zoiets verpeste wel even mijn humeur. Na even mokken, hebben we de tas uitgespoeld en laten drogen. Kleding was ik komende dagen wel, want morgen gaan we alweer en weet niet of alles dan alweer droog is. Gelukkig konden we na het ongelukje wel even in de zee zwemmen. De golven waren best wel heavy, nou ja sommige dan. We konden niet bij elke golf blijven staan. Ja nu zie je ook maar weer wat een kracht water heeft he, snap wel dat een Tsunami een hoop schade kan aanrichten.

De zon was al bijna onder dus we gingen maar eruit. Na een matige douche zijn we heerlijk gaan eten. Oke, mag ik even klagen… De douche was verschrikkelijk, kon niet eens mijn haar uitspoelen onder de straal. Nou ja dan vullen we maar weer een emmer en gaan we een Bucket Shower nemen. Later werd de druk weer meer en kon je weer gewoon douchen, oke ik had misschien te snel geklaagd. Het eten was heerlijk, Tom had een lekkere schnitzel en ik een biefstuk (zelf doorbakken was die wel lekker). Heerlijk dat niet-Ghaneese eten, daar geniet ik nu wel even van. Al zou ik best wel wat rijst of Yam lusten. Wel even fijn geen Banku en Fufu :). Natuurlijk hebben we gerummikubt en zijn we gaan slapen. We konden niks opladen, want ook de oplader zat onder de sop. Dus he balen, nou ja we hebben de telefoon ook niet nodig want we kunnen nu real live kletsen ipv via de telefoon. Dat is toch wel veel beter.

vrijdag 21-03
Ook vandaag heeft onze biologische klok ons niet laten zitten, we waren weer lekker vroeg wakker. Nou ja dan maar even heerlijk wakker worden in de zee. Lekker even ‘gezwommen’, daarna maar weer onder die rot douche, maar gelukkig de druk was voldoende dus rot douche neem ik terug.
Lekker ontbijtje gekregen, maar de ananas laat ik maar even staan en voor Tom is het ook beter om te laten staan. Jammer maar helaas. Onze mond kan niet zo goed tegen al die zuren.

Gelukkig was mijn tas droog en konden we alles weer inpakken. Op naar Winneba, wilde Tommie mijn werkplek wel even laten zien. Aangekomen in Winneba Hospital heb ik Tom eerst het ziekenhuis laten zien, OPD, Female/Male ward, Antenatal clinic, Theatre etc. en uiteindelijk de Maternity ward. Bij binnenkomst werden we openlijk ontvangen. Tom heeft kennisgemaakt mijn collega’s en we kregen wat te drinken. Maar omdat het niet meer in de koelkast stond hebben ze het even gekoeld in de vriezer. Ondertussen liet ik Tom de afdeling zien waaronder ook de labour ward, mijn werkplek. Tom vond het niet heel armoedig maar ‘basic’, hij wist ook wel dat de verroestte instrumenten niet volgens de richtlijnen zijn (de instrumenten die we gebruiken tijdens de bevalling). Ook merkte hij wel op dat de bedden gaar waren, maar hij verwachte ook wel dat het niet zoals in Nederland zou zijn. Daarna hebben we ons drinken ‘opgedronken’. We kregen Malt, dat is bier zonder alcohol en smaakt erg naar granen (zoet). Hier drinkt iedereen het en veel. Het is meestal water of malt. Dit drinken vind ik al niet erg lekker, maar ja kan het niet niet opdrinken dus drink ik het altijd maar op. Maar Tommie kon die echt niet weg krijgen en 2 flesjes zou ik ook niet snel weg krijgen dus heeft hij maar even zijn ‘handen gewassen’ bij de wastafel. Nadat we iedereen gedag hebben gezegd zijn we weg gegaan. Onze rit naar Cape Coast kon bijna verder gaan, moest even snel nog iets halen om de wereldstekker die vol zeep was te vervangen. Dus even snel een verlengsnoer gehaald.

De chauffeur is aan de laatste rit voor ons begonnen, Winneba naar Cape Coast. Aangekomen in Cape Coast zijn we iets verder gereden naar ons hotel. Hans Cottage Botel, dit hotel ligt aan een krokodillen meer. Aangekomen hebben we afscheid genomen van Godfred en zijn we ons gaan omkleden, want we hebben een zwembad bij het hotel. Heerlijk, lekker afkoelen. Na lekker in het water gezwommen te hebben zijn we gaan omkleden en wat gaan eten. Ondertussen had ik ook nog even de was gedaan, wat vuile broeken en natuurlijk de kleding die onder de douchegel zaten, heerlijk die handwas. Zou het wel fijn vinden om mijn kleding een keer goed te wassen in een wasmachine, maar ja zo vies blijft het niet met de handwas. Het restaurant is wat vervallen en vies, zoals de tafel die stoffig is etc. Maar ja je bent in Ghana en niet in Europa. Wel was de keuken goed, want we hebben heerlijk gegeten. Tom had een kipfiletje, jaja zonder bot want hier is de kip altijd met bot, en ik een burger want vis hadden ze niet. ´s Avonds was hier niet veel te doen dus zijn we nadat we krokodillen gespot hadden in het meer naar de kamer gegaan om te rummikubben. Ja ja onze nieuwe verslaving.

22-03
De planning voor vandaag is naar Kakum National park, dit park staat bekend om de touwbruggen in de toppen van de bomen. Na een ook vervallen ontbijt, met oud brood en vieze thee, zijn we met een taxi naar Kakum gegaan.

Aangekomen in het park viel ons meteen op dat dit toch echt wel toeristisch is. De caissière was niet de vrolijkste, we vroegen wat iets inhield en we kregen van een ongeïnteresseerde, onderuitgezakte caissière te horen dat wat er naast lag de foto´s van zijn en dat zij niet wist wat het inhield want ze was er nog nooit geweest. Oke zij heb er veel zin in en straalt ontzettend uit dat ze haar werk leuk vindt. Maar nou ja dan gaan we enkel voor de canopy walk, dit is de tocht over de touwbruggen. We moesten maar over 20 min terug komen dan konden we betalen, oke wij over 20min terug. Nog steeds was ze zeer ´geïnteresseerd´. Tijdens het betalen kwamen we erachter dan hier toch ook best wel gediscrimineerd wordt, want Ghaneese mensen betalen 12 cedi en niet Ghaneese mensen betalen 30 cedi, tja ze hebben hier wel minder geld maar zo moeten ze er niet van uitgaan dat blanken altijd meer betalen. Na even gewacht te hebben mochten we met de groep mee, alle mensen verzamelde en daar gingen we hoor met de horde mee. Na 250m omhoog gelopen te hebben, nu wel makkelijker met treden en minder steil kwamen we aan bij de touwbruggen. De wandeling bestond uit 8 touwbruggen met tussendoor platform rondom de boom. De eerste touwbrug was 18m hoog en de laatste was 40m de rest was minder dan 18m hoog. We begonnen allebei heel stoer de touwbruggen op te lopen, maar al snel kwam de angst bij mij omhoog. Halverwege de tweede brug werd ik ontzettend bang, ik durfde niet meer verder en stond te shaken op mijn benen. Maar na lang gewacht te hebben op het 2e platform en vol moet ingepraat door Tom zijn we door gegaan. Maar de 3e was ook nog drama want er waren aantal van die Ghaneese jongens die dachten dat ze grappig waren. Maar na de 3e brug liep ik achter Ghaneese meiden die het ook wel eng vonden, dus dit was oke. Eindelijk na 8 bruggen stond ik weer op de aarde, ben blij dat ik het gedaan heb want het was mooi maar was ook zeer blij dat ik weer op de Ghaneese bodem stond. Tommie heeft genoten van de tocht, want hij vond het wel leuk en ook wel mooi. Lekker wat foto´s maken en zeggen dat hij mij vast houdt maar ondertussen liep hij wel meters achter me. Na een mooie wandeling terug door het bos kwamen we weer terug bij het beginpunt. Waar onze taxichauffeur op ons wachtte, perfect geregeld dacht wij. Weer terug naar hotel voor een middagje relaxen. Het vroeg opstaan, actief zijn en het niet goed slapen van de afgelopen weken komt nu wel beetje naar boven. Dus hebben we een heerlijk middagje gerelaxt en gezwommen. Toen we eenmaal in zwembad lagen zag het zwart van de mensen, jaja heel veel negers waren in het zwembad. En voornamelijk allemaal in het ondiepe, de reden hiervoor is; meeste kunnen niet zwemmen of zijn bang. Maar het is grappig om te zien dat sommige, die wel kunnen zwemmen, diegene die niet kunnen zwemmen zwemmen leren. En ja Tom kan ook zwemmen dus hij speelde ook even als zwemleraar, hij leerde een neger drijven en op je rug zwemmen. Daarnaast hebben wij ons prima vermaakt met het observeren van alle zwarten.

Gaan vanavond nog wat eten bij het restaurant en dan maar weer spelletje rummikuben denk ik, want ja Tom wilt winnen van mij maar dat gaan niet zo makkelijk. Haha.

De planning voor de komende dagen is, morgen gaan we naar Cape Coast en blijven we daar ook slapen en daarna gaan we onze laatste dagen samen (voor de komende 5weken) doorbrengen in Green Turtle Lodge in Akwadee. Vrijdag gaan we naar Accra toe en dan zaterdag vliegt Tom alweer terug en zijn de 2w alweer om. Wat vliegt de tijd toch hard, maar ja dan hoef ik nog maar 3 weken te werken dan komt mama al weer deze kant op en is mijn vrijwilligerswerk afgelopen.

Maar nu gaan we nog eerst een kleine week heerlijk genieten van de tijd samen en het lekkere vakantie gevoel.

Dikke kus Tom en Pauline